Loveletters to Paris

Ik heb wel eens zo'n bui, een onbeschrijfbaar gevoel die onderin je buik begint en langzaam een wolk vormt in je hoofd.
Deze wolk bestaat niet uit regen, verbergt geen zon en donder is ver te zoeken.
Toch is deze wolk niet leeg ..
gewoon onbeschrijfbaar.


Op dagen als deze voel ik me niet blij of verdrietig, maar mist er gewoon iets. Ik denk dat iedereen een soortgelijk gevoel kent en dan simpelweg even een 'ik-moment' nodig heeft.

Mijn 'ik-moment' deel ik het liefst met Amélie, een lieve Française die met haar geheimzinnige lach en wonderlijke denkwijze mij meesleept door de straten van Frankrijk.
Met zachte pianomuziek en kleine straatjes vertelt zij een verhaal over liefde. Haar fantasiewereld, bezorgd en onbezorgd, mengt zich volledig met het mijne en even is zij niet Audrey Tautou maar een vrouw. Zomaar een vrouw, net als ik.
Leeg, vol van emoties, gewoon maar uniek, onopvallend en aanwezig ..

Als het een enkele keer voorkomt dat mijn ogen geen zin hebben in beelden, duik ik tussen mijn cd's, waar ik Noir Désir vandaan haal. Iemand heeft me er ooit eens mee aangestoken.
Er is iets met die Franse taal, op school at ik mijn docente Frans bijna op maar van de taal heb nooit iets opgestoken.
Misschien wilde ik het mysterieus laten, omdat het zo klinkt.
Het maakt me eigenlijk ook niet uit wat ze zingen, gevoel werkt wel mee.

Sometimes I'm just a girl..
I love the child in me.